Soepel volg ik het voorbeeld van Heike, zwaai mijn armen omhoog, kom op mijn tenen en buig voorover. Dan met één been gestrekt naar achteren, steunend op het andere been, kijk ik hoe Heike zich uitrekt. Ik volg haar in al haar bewegingen. Bij de laatste positie, De Leeuw, steken Heike en Traute hun tong ver naar buiten. Nu weet ik het zeker, Traute.

‘Op de bodem van de Oostzee hebben oude beschavingen hun geheimen achtergelaten. Aardse en buitenaardse. Een van die geheimen is een immens zoetwater reservoir onder de bodem van de Oostzee’, vervolgt Freddy.

De dames klimmen op mijn rots. In stilte staren we in de heldere sterrennacht boven de Oostzee.‘Ik heb gisternacht sterren zien vallen en iets wonderlijks aan de hemel gezien’, is mijn uitgestelde antwoord.‘Zie je wel Traute’, zegt de andere vrouw die zich voorstelt als Heike tegen haar vriendin.

Stine heeft slechts twee elektrische plaatjes ter beschikking om voor veertien man pannenkoeken op te bakken. Ze werkt zich in het zweet en vraagt paniekerig mijn hulp. Niet die van Jens die met de Bager familie aan het bier zit, niet die van Mette, die de jongste zingende zoon aan het versieren is, maar van mij.

Ondanks de paniekerige Freddy die maar “onderzeeër” blijft roepen, dringt zich het beeld op van Traute en Heike in dirndl, met decolletés als snoeptafels.

‘Daar, we doen het in die telefooncel. Ik hou het niet meer’, wijst ze. In het schemerdonker zie ik de enige telefooncel van Snogebæk. De TL-verlichting schijnt Edward Hopper-achtig, groen in het schemer van de zomernacht.

De telefooncel is niet berekend op twee personen, laat staan als die daar seks proberen te hebben. Het zweet breekt ons beiden uit en de zuurstof in het kleine hok raakt snel op. Ik probeer de zware deur met één been open te houden.

Op de scheer houdt hij zich in leven met schaal- en schelpdieren die hij tussen de rotsen vandaan plukt en het regenwater dat hij opvangt in de ton. Op een dag wordt zijn vlakke rots bezocht door een nieuwsgierige zeemeermin.

Flarden plat vermaak van Ove en zijn zingende zonen drijven vanaf Søren’s værtshus mee op de wind en vervliegen nog voordat ze storend worden.

Van beroep is Freddy fijninstrument maker. Zo is ook de liefde ontstaan voor zijn volledig mechanische Leica type C uit 1928. Hij geeft mij de camera in handen en kijkt bijna vertederd hoe ik onhandig mijn weg vind naar de functies op het toestel.

In zijn driedelig groene boswachtersensemble, gecompleteerd met vilten hoedje is Freddy bijna een parodie van zichzelf. De zijkant van de hoed wordt opgesierd met een borsteltje haar, gevat in een zilveren bus.

Met verschrikte ogen komt Freddy ons rennend tegemoet.‘Een onderzeeër, er kwam een onderzeeër boven water’